کد مطلب:231225 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:346
هجران غیبت
روزگار غیبت، دوران ظلمت و محرومیت است برای تمام آن هایی كه امام علیه السلام از آنان غائب است یا به سخن دیگر، اینان از او مهجورند.
اگر نیكو بنگریم و بیندیشیم و در بركات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمل نمائیم، خواهیم دریافت كه دوران غیبت چه دوران رنج بار و طاقت فرسایی است! خود امام عصر علیه السلام در دعای شریف افتتاح زبان شكوه به محضر خداوند می گشاید و از نكبت ها و سیه روزی ها و تیره بختی های مردمان آن عصر، شكایت می كند.
با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان علیه السلام و تدبر در آن ها، این نكته حاصل می گردد كه ائمه ما علیهم السلام، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده اند. به عنوان نمونه، حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مؤمنان در آن عصر چنین یاد می فرمایند:
«و كم من مؤمن متأسف حیران حزین عند فقدان الماء المعین!» [1] .
[ صفحه 20]
چه بسیار مؤمن دل سوخته ای كه در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می برد!
آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می كشد كه - مؤمنان چون تشنگانی كه از جرعه ای آب گوارا منع می شوند - در وادی حرمان به سر خواهند برد؛ آن آبی كه برای همگان است و ضروری ترین ماده ی حیات... و به راستی، امام زمان علیه السلام چنین است و دوران غیبت چنان.
كوتاه سخن آن كه غیبت امام عصر علیه السلام دوری از تجلی تمام خوبی هاست و در پرده بودن تمام روشنایی ها.
آری، شب سرد غیبت، هنگامه ی به چاه افتادن هاست؛
گاه لرزیدن ها و ترسیدن هاست؛
بحبوحه ی گریستن ها و نالیدن هاست.
عصر غیبت، عصر محرومیت از چشمه ی گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و كمال او. روزگار غیبت امام علیه السلام، هنگامه ی دوری از چشمه سار معرفت و زلال هدایت حضرت اوست.
همان گونه كه خود در پس پرده ی غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم اند، صفات حسنش نیز محجوب است؛ آن چه از تشعشع خلق و خوی او دیده می شود از پس ابر سیاهی است كه بر چهره ی آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه های پرده ی هجران و چه زیباست آن لحظه كه این پرده برافتد و (أشرقت الأرض بنور ربها) [2] معنی شود!
[ صفحه 21]
اگر نیكو بنگریم و بیندیشیم و در بركات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمل نمائیم، خواهیم دریافت كه دوران غیبت چه دوران رنج بار و طاقت فرسایی است! خود امام عصر علیه السلام در دعای شریف افتتاح زبان شكوه به محضر خداوند می گشاید و از نكبت ها و سیه روزی ها و تیره بختی های مردمان آن عصر، شكایت می كند.
با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان علیه السلام و تدبر در آن ها، این نكته حاصل می گردد كه ائمه ما علیهم السلام، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده اند. به عنوان نمونه، حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مؤمنان در آن عصر چنین یاد می فرمایند:
«و كم من مؤمن متأسف حیران حزین عند فقدان الماء المعین!» [1] .
[ صفحه 20]
چه بسیار مؤمن دل سوخته ای كه در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می برد!
آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می كشد كه - مؤمنان چون تشنگانی كه از جرعه ای آب گوارا منع می شوند - در وادی حرمان به سر خواهند برد؛ آن آبی كه برای همگان است و ضروری ترین ماده ی حیات... و به راستی، امام زمان علیه السلام چنین است و دوران غیبت چنان.
كوتاه سخن آن كه غیبت امام عصر علیه السلام دوری از تجلی تمام خوبی هاست و در پرده بودن تمام روشنایی ها.
آری، شب سرد غیبت، هنگامه ی به چاه افتادن هاست؛
گاه لرزیدن ها و ترسیدن هاست؛
بحبوحه ی گریستن ها و نالیدن هاست.
عصر غیبت، عصر محرومیت از چشمه ی گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و كمال او. روزگار غیبت امام علیه السلام، هنگامه ی دوری از چشمه سار معرفت و زلال هدایت حضرت اوست.
همان گونه كه خود در پس پرده ی غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم اند، صفات حسنش نیز محجوب است؛ آن چه از تشعشع خلق و خوی او دیده می شود از پس ابر سیاهی است كه بر چهره ی آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه های پرده ی هجران و چه زیباست آن لحظه كه این پرده برافتد و (أشرقت الأرض بنور ربها) [2] معنی شود!
[ صفحه 21]
[1] عيون اخبارالرضا عليه السلام، ج 2، ص 6.
[2] زمر (39):69.